چهره چوبی

حالا نرید بخاطر این که جلوه‌ی حکاکی عکس مو هاتون روی چوب هایلایت بشه مثل بیلی آیلیش مواتونو یخی کنین

مثلا همین آقا پسر بدون یخیم زیباست. اصا چه کاریه یخی کنین زمستونه سرما میخورین الانم که اصا مریضی نمیصرفه آنتی بیوتیک هم که الحمدالله گیر نمیاد

مثلا همین جاستین خودمون. سعی کردم عکسی که ازش میخام روی چوب حکاکی کنم رو کلاه دار انتخاب کنم ک بیچاره سرما نخوره صداش بگیره نتونه کنسرت بگیره بعد ناراحت و نا امید و بی پول بشه معتاد شه بیافته گوشه جوب

کی میتونه بگه این پرتره‌ ی کیه؟

خودم بهش یه جایزه میدم

یکم فکر کن، یکم، یکم دیگه… ینی نفهمیدی کیم کارداشیانه؟

عیبی نداره خودمم یه موقعایی یادم میره

میگن کلاهتو سفت بچسب باد نبره جریان این خانومه. احتمالا تو شهرشون باد های موسمی زیاد میاد بیچاره تو حکاکی عکسش روی چوب هم دستش به کلاهه باد نبره (نمیدونم باد های موسمی چیه واقعا! چون تو جغرافی مدرسه خوندم و هیچ جا به کارم نیومد گفتم این جا ازش کاربرد بگیرم)

دلیل انتخاب این عکس از کایلی جنر برای حکاکی روی چوب شباهت زیادش به خانومیه که چند وقت پیش اومد توی مغازم و باعث شد یه کارایی بکنم. اگه مایلین قصشو بدونین متن پایین رو بخونین

چشم هاش از شدت گریه خون بود. این رو وقتی که در مغازه رو باز کرد فهمیدم. در حالی که نمیدونست بیاد تو یا نه گفت: ببخشید، شما روی چوب هم حکاکی میکنین؟ منم که نگاه نگرانشو متوجه شده بودم لبخندی بهش زدم و گفتم بله، بفرمایید. بازم می ترسید بیاد تو، آخه خانوم ها کم تر توی شهرک صنعتی دیده میشن. با این حال عزمشو جزم کرد و در حالی که قفل گوشیش رو باز میکرد اومد سمت میز من. گوشیش رو گرفت رو بمن و عکسی نشونم داد، گفت میخوام این عکس رو روی چوب برام حکاکی کنین، وقتی به عکس خیره میشد، میشد دوست داشتن رو از نگاهش فهمید.

ناخودآگاه دست بردم و جعبه ی دستمال کاغذی رو بهش نشون دادم تا بتونه اشک هاش رو پاک کنه، اولین باری بود که از مشتریم نمیپرسیدم ابعاد کارتون؟ تعداد چقدره؟ چه جنسی مد نظرتونه؟ آخه اون اصلا تو این فضا نبود! جای دیگه بود. وقتی داشتم عکسش رو طراحی میکردم تماس تلفنش رو که برای بار هزارم زنگ میخورد جواب داد و به محض گفتن الو بغضش ترکید. هیچ وقت عمق حرف هایی که با ریختن اشک به طرف مقابل میزد رو درک نکردم، تنها کاری که از دستم برمیومد این بود که کارش رو به نحو احسن انجام بدم.

حتی زمانی که صدای گریه و جیغ هاش مغازه رو برداشته بود هم بهش نگفتم آروم باش تا خودش با دیدن همسایه های کناریم که ریخته بودن جلوی در صداش رو پایین آورد. کار که تموم شد و حکاکی روی چوب رو دید تنها جایی بود که خنده گوشه ی لباش نشست و گفت امیدوارم چهره چوبیتون دلشو بدست بیاره.

چهره چوبی، اسمی بود که اون روی این کار گذاشت و اشک هاش باعث شد من این کار رو دست بگیرم تا شاید شما هم بتونین با حک عکس عزیزانتون روی چوب دلشونو بدست بیارین، ناگفته نماند که گاهی لازمه آدم دل خودشو بدست بیاره!

با چهره چوبی دلی بدست آور…

هر جای ایران باشین به صورت پستی چهره چوبیتون بدستتون میرسه

برای پیدا کردن طرح منظره و هر نوع عکسی هم میتونید خیلی راحت تو گوگل یا پینترست جستجو کنید